Dä Nubbel wonnt in d’r Fastelovendszick en d’r Weetschaff. Mänechmol drusse op enem Vördaach ov op d’r Leuchreklame. Do sitz hä un luurt uns beim Drinke zo. Dä Nubbel es ene janz schlemme Finger. För jede Schabau der einer vun uns kritt, dringk hä ne Kleine met. Hä jriev de Mädcher unger de Röckelche un wat dä ald an Leppesteff … en de Hoor hänge hat – au wei, au wei, au wei – jo! Ävver et nemp e trorisch Engk met dem Nubbel! Wann dä Fastelovend eröm es, dann stirv dä Nubbel janz jih un unverwaat, ovschüns natörlich all ald Bescheid wesse un rächziggich bes halver zwölf en d’r Weetschaff opjelaufe sin. Janz fuppdich hät en der Schabau bes dohin avjefüllt, wo vörher noch de Siel jesässe hät. Do hat die keine Platz mieh!
Dat woor dä ze naaß un alkoholisch jewoode un do woor se fott un hät en allein jelooße. Un mir brängen dann dä Nubbel no drusse un do weed hä en et Jrav jedraage un jeder es am flänne un kriesche: „Uns Nubbel es duut! Au wei, au wei, au wei! Wat woor hä doch e ne joode Fründ jewääse! Au wei, au wei, au wei! Suffe hät hä künne wie 10 Mann nit! Au wei, au wei, au wei!“
D’r Hein Zwo määht d’r Pastuur un hält en Red. Un wann dä nit do es, määht dat et Zilla. Die kann dat noch besser – su met Baat un deefe Stemm. Un se stich en aan! Dä Nubbel kritt näämlich en Feuerbestattung! „Au wei, au wei, au wei! Dä ärme Nubbel!“ Un wann dat Füür us es, dann jonn mer noch ens heim vöör die Weetschaff – janz stell, weil mer fröh jo Keine stüre well. Un och uns Feuerwehrmann kütt met. Do kritt jeder noch e Bier ov ne kleine Klore. Dann jonn mer all en et Bett un d’r Äschermettwoch hät anjefange.
